ankara da haziranın sonunda yağmurlu soğuk sabahlar beni benden almaya devam ediyor. 'yazın yaz, kışın kış, gecen gece, sıcağın sıcak, insanın insan değil' diye güne küfrederek başladığım harcanan güzelim sabahlar! gidince sizi çok özleyeceğimi sanmıyorum.
evet gidiyorum.
bu cümleyi kurar kurmaz her şey bi anda değişiyor? kanepede üzgün surat, evimde üzgün şarkılar, hava bile hüzünlü.
insanın en korktuğu değişimdir. değişmekten, bildiğimiz bu hayattan uzaklaşmaktan korkarız. bilmediğimiz her şeyden korkarız.
korkuyorum
ama
korkmak hiç bir hayali ertelemek için yeterli bir sebep değil. ben bu aralar hayallerimi kurarken en mutlu yerinde irkiliyorum.
floransa'ya gidiyorum, en sevdiklerimi.. ve en sevdiğimi bırakıyorum.
işte bu cümleden sonra da bi türlü devam edemiyorum...
